Twee bijzonder mooie boeken!

Posted on by

‘Het Tibetaanse Boek Van Leven En Sterven’ van Sogyal Rinpoche en ‘Het eeuwige leven’ van Willem Glaudemans geven een verhelderend beeld over het leven van de ziel na de dood.

Hoe meer wij openstaan voor belangrijke gebeurtenissen in ons leven, zoals de dood, des te minder is zij omgeven met angst. Wonderlijk hoe het werkt; de dood van een lichaam betekent niet de dood van die hele mens, want zijn ziel leeft door. Vele bijna-dood-ervaringen van mensen bevestigen dit. Zelf vind ik het fijn om de dood en de ziel in dat perspectief te ervaren. Het is ook troostend.

Ieder mens is natuurlijk vrij om die gedachte te accepteren of te verwerpen, maar in mijn beleving is het leven fijner als er een mooi perspectief na de fysieke dood komt…

Zorgcoöperaties

Posted on by

Als antwoord op tekortschietende zorg komen er steeds meer zorgcoöperaties, in navolging van ‘Tot uw dienst’ de eerste zorgcoöperatie, opgericht door Don van Sambeek.

Vraag en aanbod over thuiszorg sluiten in dit concept mooi op elkaar aan en de gevraagde hulp wordt gegeven door een vast team van zorgverleners die ook onderling goede afspraken maken. De regie is weer terug bij de hulpvrager, want alles gebeurt in overleg.
Een ander belangrijk voordeel is de rust die ervan uitgaat als je weet wie jou wanneer waarmee komt helpen.

Een tehuis is duur en dat is voor het eerst een voordeel; dit nieuwe initiatief kan door de lagere kosten makkelijker in brede kring steun krijgen.
Verpleeghuiszorg zal altijd wel verbonden blijven aan een tehuis, want die zorg is permanent en meer gespecialiseerd.

Dichter Louis Lehmann † 28-12-2012

Posted on by

Dichter Louis Lehmann †

In 2012 is de dichter Louis Lehmann gestorven, las ik in een necrologie geschreven door Arjen Fortuin (NRC, 28-12-2012). Het artikel heb ik bewaard, want ik wil graag meer van Louis lezen.
Hij is 92 jaar geworden en schreef afgelopen herfst nog in Hollands Maandblad.
In zijn bundel van 6 jaar geleden heeft hij een mooi gedicht geschreven over de dood:
‘Wat boven komt’. De titel van het gedicht is ‘De dood’.

De dood

Als ik voor het laatst in slaap zal vallen,
hoop ik dat ik net zal denken aan iets anders.

Een zekere troost gaat ervan uit; de lichte ironie in zijn gedicht helpt om moeilijke dingen draaglijk te maken.
 Vermoedelijk is hij niet de enige met zo’n soort gedachte over de dood.
Heb jij ook dat je gedachten over de dood of wat ermee te maken heeft opschrijft -al dan niet in de vorm van een gedicht- en wil je dat met ons delen? Dank je.

Hemel-Bed en respect voor jezelf

Posted on by

Schoonheid is voor veel mensen een belangrijke bron van troost.
Toen ik Hemel-Bed en Groene Grafmonumenten op de uitvaartbeurs liet zien kwamen veel
reacties en een ervan sprong er op een bijzonder manier uit. Die kwam van een medestudente van een NLP-opleiding.
 Ik citeer:

Hallo Madelon!

Ik ben zéér onder de indruk van je presentatie van je hemel-bed in graf monumenten. Ik heb dan ook gelijk de video gedeeld op mijn facebook pagina. Geweldig.
Zelf dacht ik erover om in een kartonnen ‘kist’ begraven te willen worden, maar na
je presentatie, ook hoe je inhoudelijk over je visie sprak, heb je mij aan het denken gezet.
Het ecologisch aspect was voor mij een van de redenen om voor karton te kiezen, ook om de vertering van mijn lichaam te versnellen. Maar de schoonheid is toch ook wezenlijk voor mij. Aan het element troost had ik nog niet gedacht. Ik merk dat het mij als voorbereiding op de dood, zelf ook troost zou geven te weten dat mijn lichaam in zo’n mooi hemel-bed zou komen te liggen, ook uit respect naar mijzelf.

Het doel waar eventuele overvloed uit je onderneming naar toe zou gaan spreekt mij aan. Ik heb veel tederheid naar oude mensen die zorg nodig hebben.

Dank je wel, Madelon voor jouw mooie geschenk aan ons!

Hartelijke groet,

………………………… Op de plaats van de puntjes stond haar naam.

Aan respect naar jezelf had ik nog niet gedacht, wel aan het respect naar dierbare anderen.
Ik was er stil van.
(Wil je de film zien, ga naar ‘Film’ in de menubalk)

Hemel-Bed in Maarssen

Posted on by

Hemel-Bed komt tijdens de Open Monumentendag op 14 september naar Maarssen.
Het voormalige kerkje aan de Kerkweg 14 is namelijk een Rijksmonument. De familie Snijders heeft van dit intieme gebouwtje een kleinschalig uitvaartcentrum gemaakt. Zij organiseren soms ook informatiebijeenkomsten samen met een notaris uit de buurt die alles kan vertellen over erfrecht en zo. Vandaag ben ik gaan kennismaken.

Nu ik het gebouw ken, weet ik ook hoe ik zaterdag de presentatie ga inrichten. Behalve het Hemel-Bed neem ik ook schaalmodellen van metalen gedenkmonumenten mee.
Groene Grafmonumenten is de naam van de collectie.

Eén ervan heet ‘Verbinding’; uit een plaat metaal is een voorstelling gesneden, bijvoorbeeld een vogeltje, een vlinder, een kruis of engeltje en die vorm gaat mee naar huis. Hij verbindt de plek waar de ander begraven ligt met jouw thuis. De vorm kan je thuis als kunstobject
neerleggen of ophangen, maar je kan er ook bijvoorbeeld een windwijzer van maken.
Het metaal kan ertegen om buiten te zijn.
Ik ben altijd benieuwd naar reacties. Kom kijken. Graag hoor ik wat je ervan vindt.

Herdenken als troost

Posted on by

Herdenken van een dierbaar mens kan op vele manieren en vele momenten, alleen of samen met anderen.

Mij ontroert het om mijn moeders spulletjes in huis tegen te komen. Voor mij zijn het meestal momenten van dierbare herinnering, maar soms ook roepen ze verdriet op. Daarom ben ik
selectief met wat ik elke dag wel of niet wil zien. Mijn emoties kan ik beter reguleren als ik de ‘confrontaties’ zó regel dat ze mij goed doen.

Na mijn moeders dood had ik de eerste weken alle tekenen van meeleven zoals kaarten en foto’s in mijn woonkamer op een grote ronde schaal (met een doorsnee van wel een meter) geplaatst. Toen wij de bedankkaarten gingen schrijven hadden wij de kaarten nodig en
verstoorden dus de mooie compositie. Opnieuw ze in de oude opstelling terugzetten voelde niet goed. Dit was blijkbaar een nieuwe fase. De kaarten verhuisden naar het tafeltje waar haar foto’s op stonden. Nog weer een tijdje later wilde ik het tafeltje opruimen en stopte ik ze in een mooi koffertje. Dat bleef nog een poosje in de woonkamer, maar verhuisde enkele weken later naar boven. Op een heel natuurlijke manier is zo het opruimen ontstaan. De behoefte om ze dagelijks te zien is er niet meer.

De foto’s met een kaars op een mooi planchetje in de woonkamer staan er nog steeds. Voor hoe lang, dat zal de ervaring leren. Tot het tijd is en het niet meer nodig voelt om het dagelijks te zien. Ik forceer niks, maar ik zoek ook geen dingen op die ‘onnodig’ verdriet oproepen.

Hoe heb jij troost gevonden in spulletjes en hoe ging jij ermee om? Vertel het ons. Delen van ervaringen kan jezelf en anderen ook troost geven…

Rouw kan mild en rauw zijn

Posted on by

Dat is het vreemde aan rouw; soms voelt het mild en soms rauw. Bij milde rouw hebben de dierbare herinneringen de overhand, bij rauwe rouw is het scherpe gevoel van gemis op de voorgrond. Bij milde rouw ervaar je nog steeds eenheid met de ander of zelfs nabijheid van degene waar je van houdt. Bij rauwe rouw ervaar je vooral de afscheiding; het pijnlijke van niet meer kunnen delen, niet meer kunnen aanraken.

Wat mij bezighoudt is hoe je van rauwe rouw naar milde rouw kunt komen, hoe je dat proces in jezelf kunt ondersteunen. Ik heb gemerkt dat het voor mij goed werkt om doelbewust met mijn gedachten naar fijne herinneringen te gaan en daar -ook bewust- dankbaarheid voor te voelen. Als je je dankbaar voelt is er niet tegelijk plaats voor rauw verdriet. Neig ik daarnaar en ik signaleer het ‘op tijd’ dan ga ik gauw terug naar het gevoel van dankbaarheid. Aansluitend doe ik andere dingen; de tuin in, de fiets pakken; zorgen dat ik het goede van het leven voel, zorgen dat ik de dankbaarheid vasthou.
Hoe doe jij het om jezelf te beschermen voor een te grote dosis verdriet als die ‘ondraaglijk’ dreigt te worden?