Herdenken als troost

Herdenken van een dierbaar mens kan op vele manieren en vele momenten, alleen of samen met anderen.

Mij ontroert het om mijn moeders spulletjes in huis tegen te komen. Voor mij zijn het meestal momenten van dierbare herinnering, maar soms ook roepen ze verdriet op. Daarom ben ik
selectief met wat ik elke dag wel of niet wil zien. Mijn emoties kan ik beter reguleren als ik de ‘confrontaties’ zó regel dat ze mij goed doen.

Na mijn moeders dood had ik de eerste weken alle tekenen van meeleven zoals kaarten en foto’s in mijn woonkamer op een grote ronde schaal (met een doorsnee van wel een meter) geplaatst. Toen wij de bedankkaarten gingen schrijven hadden wij de kaarten nodig en
verstoorden dus de mooie compositie. Opnieuw ze in de oude opstelling terugzetten voelde niet goed. Dit was blijkbaar een nieuwe fase. De kaarten verhuisden naar het tafeltje waar haar foto’s op stonden. Nog weer een tijdje later wilde ik het tafeltje opruimen en stopte ik ze in een mooi koffertje. Dat bleef nog een poosje in de woonkamer, maar verhuisde enkele weken later naar boven. Op een heel natuurlijke manier is zo het opruimen ontstaan. De behoefte om ze dagelijks te zien is er niet meer.

De foto’s met een kaars op een mooi planchetje in de woonkamer staan er nog steeds. Voor hoe lang, dat zal de ervaring leren. Tot het tijd is en het niet meer nodig voelt om het dagelijks te zien. Ik forceer niks, maar ik zoek ook geen dingen op die ‘onnodig’ verdriet oproepen.

Hoe heb jij troost gevonden in spulletjes en hoe ging jij ermee om? Vertel het ons. Delen van ervaringen kan jezelf en anderen ook troost geven…

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *