Dat is het vreemde aan rouw; soms voelt het mild en soms rauw. Bij milde rouw hebben de dierbare herinneringen de overhand, bij rauwe rouw is het scherpe gevoel van gemis op de voorgrond. Bij milde rouw ervaar je nog steeds eenheid met de ander of zelfs nabijheid van degene waar je van houdt. Bij rauwe rouw ervaar je vooral de afscheiding; het pijnlijke van niet meer kunnen delen, niet meer kunnen aanraken.
Wat mij bezighoudt is hoe je van rauwe rouw naar milde rouw kunt komen, hoe je dat proces in jezelf kunt ondersteunen. Ik heb gemerkt dat het voor mij goed werkt om doelbewust met mijn gedachten naar fijne herinneringen te gaan en daar -ook bewust- dankbaarheid voor te voelen. Als je je dankbaar voelt is er niet tegelijk plaats voor rauw verdriet. Neig ik daarnaar en ik signaleer het ‘op tijd’ dan ga ik gauw terug naar het gevoel van dankbaarheid. Aansluitend doe ik andere dingen; de tuin in, de fiets pakken; zorgen dat ik het goede van het leven voel, zorgen dat ik de dankbaarheid vasthou.
Hoe doe jij het om jezelf te beschermen voor een te grote dosis verdriet als die ‘ondraaglijk’ dreigt te worden?